divendres, 10 de desembre del 2021

nabokov i crim i càstig (I)


Por su capacidad para relatar una historia con tanto suspense, con tantos rodeos, Dostoyevski era leído con avidez por los escolares de Rusia, junto con Fenimore Cooper, Víctor Hugo, Dickens y Turguéniev. Debía tener yo doce años cuando, hace cuarenta y cinco, leí Crimen y castigo por primera vez, y me pareció una obra poderosísima y emocionante. Lo volví a leer a los dieciocho años, en aquella época terrible de la guerra civil de Rusia, y me pareció pomposo, terriblemente sentimental y mal escrito. Lo leí con veintiocho años, cuando preparaba unas charlas sobre el escritor en universidades americanas. Sólo hace muy poco caí en la cuenta de cuál es el gran fallo del libro...

 

Vladimir Nabokov. Curso de literatura rusa. Traducció de María Luisa Balseiro. RBA, 2010. P. 186.


5 comentaris:

  1. Jo també tenia 12 anys, com Nabokov, quan vaig llegir Crim i càstig per primer cop. No devia entendre ben re, però em va encantar, recordo. Em fa l'efecte que el devia llegir com si fos una de l'Agatha Christie, passa que aquí ja saps qui és l'assassí de bon principi i, per tant, suposo que em devia intrigar saber si l'atrapaven o no, dic jo, que han passat 43 anys i els records estan mig emboirats. Aviam com va ara.

    ResponElimina
  2. Ara m'has intrigat amb això del fallo...

    ResponElimina
    Respostes
    1. Doncs hauràs d'esperar a finals de gener, per saber l'errada que li troba en Nabokov. Paciència.

      Ja l'has començat? Jo fa dies que he pelat la vella! Ara comença el càstig...

      Elimina
  3. Nooo encara, començaré aquest cap de setmana.

    ResponElimina
    Respostes
    1. Bé, de fet, no cal córrer, tenim un parell de mesos!

      Elimina